W homilii wskazał na dwa poziomy ewangelii o rozmnożeniu chleba. – Pierwszy sposób odczytania tej Ewangelii jest dosłowny. Chodzi w nim o głód, o ludzki głód, głód fizyczny, o pusty żołądek, który i dzisiaj jest faktem – mówił. Zaznaczył, że miliony ludzi na świecie nie zastanawia się nad jednym pytaniem: “jak przeżyć?”. – Wielu zada sobie to pytanie ostatni już raz. Nie przeżyją. Chrystus mówi mnie i tobie: „Wy dajcie im jeść” (Mt 14,16). Umiej po chrześcijańsku, bezinteresownie i dobrze podzielić się choć maleńkim groszem, maleńkim owocem swojej pracy z tymi, którzy tych owoców nie mają. Umiej wspomóc tych, którzy są biedni, czasami wręcz nędzni i nieszczęśliwi, także z powodu swoich własnych zaniedbań – zachęcał.

Następnie przedstawił drugi sposób odczytywania sceny znad Jeziora Galilejskiego. – Słowa z dzisiejszej Ewangelii można interpretować także w kontekście Eucharystii (…). Tak, w czasie każdej mszy świętej otrzymujemy chleb nieskończenie doskonalszy niż ten rozmnożony nad galilejskim jeziorem. Otrzymujemy Eucharystię – stwierdził.

Przypomniał naukę Kościoła o Eucharystii zawartą w słowach ojców Soboru Trydenckiego: „nasz Zbawiciel, mając odejść z tego świata do Ojca ustanowił ten sakrament, w którym niejako wylał bogactwo swej miłości do ludzi. Chciał – mówi dalej sobór – aby ten sakrament przyjmowany był jako duchowy pokarm dla dusz, którym mają się karmić i umacniać, żyjąc życiem Chrystusa oraz jako środek leczniczy uwalniający nas od wykroczeń powszednich i chroniący przed grzechami śmiertelnymi. Chciał ponadto, aby ten sakrament był zadatkiem naszej przyszłej chwały i wiecznej szczęśliwości”.

Zachęcił do częstego przystępowania do Komunii św. – Jeśli mamy grzech ciężki, to lepiej się spowiadać przed każdą mszą, niż nie przyjmować na mszy komunii świętej. Zresztą pragnienie komunii ma też w sobie moc mobilizującą nas do życia w łasce. Chcę przyjąć Chrystusa, dlatego unikam grzechu ciężkiego, staram się żyć w stanie łaski uświęcającej. Korzystajmy więc z Bożej łaski – apelował .

Zwrócił także uwagę na znaczenie ludzkiej dobroci. – O Chrystusie Dzieje Apostolskie powiedzą, że przeszedł przez ziemię dobrze czyniąc (por. Dz 10,38). Jedno zdanie i cała jakże piękna charakterystyka Chrystusa. Przeszedł przez ziemię, dobrze czyniąc. Cała Ewangelia jest o tym. O dobroci, którą Chrystus roztacza wokół siebie: swoim Słowem, swoim działaniem, swoim życiem, tym, co robi. Gdziekolwiek się znajdzie, ludzie podnoszą się ze swoich upadków, nabierają nadziei, odzyskują siły, mają perspektywę – zaznaczył. Wezwał do czynienia prostych gestów dobroci. – To jest także nasze zadanie jako ludzi, a tym bardziej jako uczniów i naśladowców Chrystusa, jakkolwiek brzmi to banalnie i prosto: zadanie polega na tym, by być dobrym! Ile już przechodzę przez tę ziemię? Łatwo to sprawdzić. Są kalkulatory czasu, zajmie nam to parę sekund. Wpisujesz datę swojego urodzenia i dzisiejszą, i masz liczbę dni. Sprawdziłem. U mnie jest to 20637. Dużo mniej niż było u Chrystusa. O Nim napisali: przeszedł przez ziemię dobrze czyniąc. A ile ja dobra zostawiłem i zostawiam po sobie? Czy ludzie kojarzą mnie z dobrem? – pytał.

Podkreślił też co jest podstawowym obowiązkiem człowieka wierzącego. – Czasem myślimy, że naszym głównym chrześcijańskim zadaniem jest walka ze złem, zwalczanie grzechu. Ale to tak, jakbyśmy mając ogród uważali, że najważniejszą naszą powinnością jest wyplenić chwasty. Tymczasem chwasty wyrywamy przy okazji hodowli róż, a nie zamiast niej. Ważniejsze od chwastów są róże. Bo inaczej kiedyś staniemy przed Panem z naręczem chwastów i powiemy: oto owoc mojego życia. Te chwasty wyrastały, wyrastały, wyrastały, a ja je wyrywałem, wyrywałem, wyrywałem i teraz ci je przynoszę. Chwasty. Pan jednak powie: „dziecko, a gdzie są róże?”. Tu nie chodziło o chwasty, tylko o róże. Chwasty się wyrywa przy okazji hodowli róż, a nie zamiast niej!

Zachęcił do zawierzenia “trudnych relacji” wstawiennictwu św. Anny. – Prośmy Annę o siłę, by pomogła nam zaryzykować, byśmy umieli przynajmniej znosić się nawzajem w miłości, jak prosił nas o to przed chwilą św. Paweł, byśmy umieli, a przynajmniej usiłowali, zachować jedność ducha, byśmy mieli wobec siebie choć trochę cierpliwości, cichości i pokory (por. Ef 4,1-6). Myślę też o trudnych relacjach matek z córką, albo teściowych z synową. One rodzą nieraz tyle napięć. Kto, jak nie św. Anna, specjalistka od dobrych relacji, może tu pomóc?

Ukazał także św. Annę jako wzór zaufania. – Wiemy, że jako bezdzietna wytrwale, długi czas, wraz z Joachimem modliła się o potomstwo, także wtedy, gdy po ludzku wydawało się, że sprawa jest przegrana. Czekała, modliła się, ufała i trwała. Może dlatego Maryja z takim pośpiechem poszła do Elżbiety (por. Łk 1,39), bo wcześniej słyszała od Mamy jak to jest być w stanie błogosławionym nie będąc już pierwszej młodości. (…) Kościołowi jest dziś trudno właśnie dlatego, że u wielu ludzi stracił zaufanie. Ludzie wierzyli Kościołowi, poszczególnym ludziom Kościoła i poczuli się oszukani.

W zakończeniu przywołał rodzinne wspomnienia. – Moja babcia była uosobieniem dobroci i pokornego zaufania Bogu. Wymodliła moje nawrócenie. Nie rzucała słów na wiatr. Tych jednak, które powiedziała, dotrzymywała. Była pobożna, śląska i konkretna. Była ładna. Nie miała na imię Anna, ale była jak Anna.

Cała homilia: katowice.gosc.pl