1. Wszyscy mieścimy się w domu centuriona w Cezarei i słuchamy świadectwa Piotra. Znamy od lat „sprawę” Jezusa z Nazaretu: „Bóg był z Nim, przeszedł On dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod władzą diabła. A my jesteśmy świadkami wszystkiego, co zdziałał. Jego zabili... Bóg wskrzesił Go trzeciego dnia...”. Piotr – jak słyszymy – nie głosi prawdy wiary, on głosi prawdę faktu. I przywołuje świadków, tych, którzy z Jezusem jedli i pili po Jego zmartwychwstaniu.
Z biegiem czasu, kiedy Piotr i uczniowie spełniali rozkaz: „głosić ludowi i dać świadectwo, że Bóg ustanowił Go sędzią żywych i umarłych”, prawda faktu stała się prawdą wiary w zmartwychwstanie, nie przestając być prawdą faktu.
2. Dlatego konsekwentnie w Niedzielę Zmartwychwstania Jezusa Chrystusa Jego Kościół – wspólnota Jego uczniów – przekazuje wszystkim, całej ludzkiej rodzinie, prawdę o Jego zmartwychwstaniu, wskazującą, że ludzkie życie osiąga swoją pełnię! Zresztą pełnię przez Niego zapowiadaną: „Ja jestem bramą. Jeżeli ktoś wejdzie przeze Mnie, będzie zbawiony – wejdzie i wyjdzie, i znajdzie paszę (...) Ja przyszedłem po to, aby [owce] miały życie i miały je w obfitości” ( J 10,10-9).
Wspólnota Kościoła, podążając za Dobrym Pasterzem, żyje prawdą o zmartwychwstaniu i spełnia obowiązek jej głoszenia. Jak kiedyś Piotr – dziś głosimy ją w każdym domu, w każdym mieszkaniu, każdej rodzinie i każdej osobie. A głosząc, Kościół odpowiada na podstawowe pytania o sens i cel życia. I jest to nie tylko ewangelizacja, ale i praca społeczna, kiedy odpowiada na pytanie o sens i przyszłość, o wieczność, kiedy poucza, że prawdą jest, że non omnis moriar – jak intuicyjnie wierzył starożytny poeta Horacy.
Pytania te brzmią intensywniej i domagają się odpowiedzi dziś, w sytuacji zagrożenia, które do niedawana wydawało się teoretyczne. Niespodziewanie stało się realne i każdy człowiek myślący o rzeczywistości tego świata i swego życia, o przemijaniu, nie ominie pytań o swoje dziś i jutro, o swój ostateczny los.
Na te pytania – zawsze obecne w świadomości ludzi – odpowiada św. Paweł, wskazując: „szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Jezus Chrystus, zasiadając po prawic Boga. Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi”.
Apostoł Paweł przynagla, byśmy podnieśli wzrok ponad horyzont. Byśmy, wpatrzeni aż zanadto w ziemię, dziś „szukali” tego, co w górze i na nowo przeżyli prawdę faktu zmartwychwstania Chrystusa. To ono jest istotą naszej chrześcijańskiej tożsamości.
3. W liturgii Kościoła przeżywamy więc kolejne spotkanie ze Zmartwychwstałym, przyjmujemy dar Jego osoby, dar bliskości i pokoju. Dzięki tym formującym spotkaniom przyjmujemy jako wierzący wielkanocną postawę.
Wielkanocna postawa to pewność wiary, że Bóg nie pozostawia nas samych z naszym grzechem i śmiercią. Uwalnia nas od nich przez swego Syna Jezusa Chrystusa. Dzięki Niemu potrafimy na tym świecie – mimo przerażających zdarzeń i miejsc – żyć bez rozpaczy i zwątpienia, bo nie postrzegamy ich jako definitywne, ostateczne.
Wielkanocna postawa to niewzruszona nadzieja, że Bóg zwycięża, a nam, stworzeniom, udziela swego miłosierdzia w obfitości. Zaś poprzez bramę śmierci, która należy do życia, wprowadza nas w przyszłość: w życie wieczne i w zmartwychwstanie.
Wielkanocna postawa to świadomość, że Jezus Chrystus żyje w naszej wspólnocie. Jest z nami zwłaszcza w godzinie Eucharystii i nam towarzyszy, dlatego my – razem z Nim i jak On – służymy Bogu i człowiekowi, czynimy dobro, angażujemy się, pomagamy – nieraz aż do granic ludzkich możliwości, czego jesteśmy świadkami!
Bracia i Siostry! Eucharystia prowadzi nas za każdym razem do spotkania ze Zmartwychwstałym, z żyjącym zwycięzcą śmierci. Jezus nas prowadzi przez doczesność ku wiecznej przyszłości. Jej obraz mamy zapisany w naszych sercach jako przestrzeń ostatecznej sprawiedliwości i pokoju.
Tak o niej mówi św. Jan Apostoł: „Oto przybytek Boga z ludźmi: i zamieszka wraz z nimi, i będą oni Jego ludem, a On będzie «BOGIEM Z NIMI». I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już [odtąd] nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły” (Ap 21,3-4).
Bracia i Siostry! Zmartwychwstanie Jezusa – to Dobra Nowina! Urodziliśmy się, aby żyć i zmartwychwstać. Amen.
