Homilia Arcybiskupa Katowickiego, Piotrków Trybunalski, 4 października 2020 roku

1. Idea i instytucja roku jubileuszowego – zwłaszcza 50. i wielokrotności tej liczby – ma swoje źródło w Starym Testamencie. W Księdze Kapłańskiej czytamy: „Będziecie święcić rok pięćdziesiąty. Cały rok pięćdziesiąty będzie dla was rokiem jubileuszowym – nie będziecie siać, nie będziecie żąć tego, co urośnie, nie będziecie zbierać nieobciętych winogron, bo to będzie dla was jubileusz, to będzie dla was rzecz święta. Wolno wam jednak będzie jeść to, co urośnie na polu” (Kpł 25,10-12). „W roku jubileuszowym każdy z was powróci do swojej własności i każdy powróci do swojego rodu”.
Odnosząc te starotestamentowe przepisy do jubileuszu archidiecezji łódzkiej, który dziś będzie proklamowany, pomijamy wezwanie do bezczynności, aby się zatrzymać na wskazaniu powrotu do swojej własności. Na temat własności wypowiedział się jednoznacznie i radykalnie św. Paweł, stawiając pytanie: „Cóż masz, czego byś nie otrzymał? A jeśliś otrzymał, to czemu się chełpisz, tak jakbyś nie otrzymał” (1 Kor,4,7). Rzeczywiście: wszystko otrzymaliśmy od Boga. On jest Sprawcą i Dawcą, a wszystko, co otrzymaliśmy, możemy zamknąć w dwóch słowach: stworzenie i zbawienie.

2. W bazylice św. Jakuba Apostoła, w mieście i miejscu tak wiele znaczącym w historii naszego narodu i Kościoła, gromadzimy się jako chrześcijanie XXI wieku. Pełni nadziei modlimy się wspólnie do Boga, który stworzył niebo i ziemię, modlimy się solidarni ze stworzeniem, ze światem przyrody, zwierząt i ludzi. Modlimy się za człowieka, który jest zdolny do rozwoju, doskonalenia się, do wykraczania poza własne ograniczenia, narzucane mu przez struktury polityczne, ekonomiczne i społeczne. Źródłem naszego optymizmu i nadziei w patrzeniu na człowieka jest chrześcijańska wiara w to, że motywem stworzenia świata i człowieka jest niegasnąca miłość Boga i Jego suwerenna decyzja „uczyńmy człowieka”.
Człowiek jako osoba jest powołany do relacji z Bogiem i drugim człowiekiem, ze światem stworzonym. Stworzyciel jest zainteresowany losami stworzenia, człowieka zwłaszcza, i dlatego w historii ciągle wybrzmiewa pytanie „gdzie jesteś, Adamie?” – na jakim etapie rozwoju, na jakim etapie dziejów, na jakim etapie korzystania z wolności, na jakim etapie czynienia sobie ziemi poddanej (por. Rdz.1,28) oraz uprawiania jej i doglądania (por. Rdz. 2, 15). Czy Adam odpowiada? Czy Adam o sercu zranionym grzechem, często niepatrzący w niebo, jest jeszcze zdolny do odpowiedzi? Czy Adam ze wzrokiem utkwionym w ziemię, którą od pokoleń dewastuje i eksploatuje do granic możliwości, jest zdolny do odejścia od ekologicznego grzechu, do nawrócenia?

3. Nad wodami stworzonego świata unosił się Duch Boży jako obserwujący stworzoną rzeczywistość, obserwujący stworzenie, gotowy do działania i nadzwyczajnych interwencji. Niezwykłych od chwili, kiedy za sprawą Ducha Świętego Słowo stało się Ciałem w osobie Jezusa z Nazaretu, Syna Maryi. My przyjęliśmy Go jako dar, dar miłości Boga, który „tak umiłował świat, że Syna swego dał, aby każdy kto w niego wierzy nie zginął, ale miał życie wieczne”. Przez Niego, przez Jego mękę, śmierć i zmartwychwstanie, trwa w nas nadzieja na życie wieczne w domu Ojca, na nowe niebo i na nową ziemię, na zmartwychwstanie. Trwa dzieło zbawienia!

4. Dzisiejsza Ewangelia przypomina nam, że nie jesteśmy właścicielami świata. Ta prawda wybrzmiewa w niedzielę, 4 października, kiedy wspominamy św. Franciszka i nabiera szczególnego znaczenia. Winnica to nie tylko symbol świata, to także symbol naszego życia. Gospodarzem winnicy jest Bóg. My jesteśmy rolnikami, którzy otrzymali winnicę w dzierżawę. Świat i nasze życie zostały nam dane jako dary do zagospodarowania. To nie jest nasza własność. Gospodarz Bóg pozostaje „właścicielem świata”, choć czasami nam wydaje się, że jest daleko.
Gospodarz zaufał rolnikom. Dał im wolność, ale ta wolność związana jest z odpowiedzialnością. Kiedyś i my zostaniemy zapytani o owoce naszej pracy, naszego życia, naszego powołania. Pan Bóg pragnie, aby nasze talenty i to, co posiadamy, służyło także innym. W pierwszej części przypowieści podkreślona została cierpliwość Gospodarza, który kilkakrotnie posyła sługi z misją dobrej woli. Przypowieść zawiera również przestrogę: na końcu zatriumfuje sprawiedliwość, wierzymy, że i miłosierdzie!
Na końcu ewangelicznej przypowieści Jezus odnosi do siebie słowa Psalmu 118, mówiącego o tym, że kamień, który budowniczy odrzucili, okazał się najważniejszym elementem nowej budowli. Odrzucony, zabity Syn Boży zmartwychwstał. Tego Chrystusa spotykamy w sakramentach Kościoła, szczególnie w Eucharystii, która jest wielką tajemnicą naszej wiary i daje życie!
To On – nasz Pan – w winnicy swojego Kościoła uczy nas relacji miłości, szacunku, a nawet przebaczania 77 razy. Nie zawsze jesteśmy pojętnymi uczniami w tej szkole, ale kiedy świat doznaje „bólu rodzenia”, winniśmy wysnuwać rozumne wnioski. My – chrześcijanie – ludzie Boga na tym świecie, uznający „Ewangelię stworzenia”, możemy wiele zrobić dla świata, dla naszego wspólnego domu, kierując się motywacją religijną. Pomyślmy, jak wiele nas łączy, jak wielu jest nas na świecie, jak wiele możemy zdziałać, my, bracia i siostry drugiego Adama, Jezusa Chrystusa!
Możemy w mocy Jego Ducha zmieniać świat, oblicze ziemi. To nasze zadanie i powołanie. Podejmujmy zatem trud porządkowania własnego podwórka (osobistego i kościelnego), co może być przekonującym przykładem dla innych. Naszym obowiązkiem jest też uderzać w wielki dzwon sumień, jeśli odpowiedzialnie myślimy o losach świata i człowieka; jeśli chcemy wzmacniać chrześcijańską duchowość, wolną od „obsesji konsumpcji”; jeśli chcemy wyzwolenia od niewoli praktycznego materializmu.
Duch Święty – słowami papieża Franciszka – zachęca nas dzisiaj do bardziej kontemplatywnego stylu życia. Jan Paweł II wzywał nieraz: bardziej „być” niż „mieć”.
Wszystkim życzmy dobrobytu, ale ważne jest, żebyśmy go nie widzieli wyłącznie w kategoriach rzeczy materialnych, wszak istnieje bogactwo wartości duchowych, na które zwraca uwagę chrześcijaństwo i inne religie. Ponadto samo stworzenie jest ofiarowaną nam przez Boga wartością, za którą winniśmy dziękować.
I nie tylko winniśmy dziękować, ale – jak tego chcą ewangeliści, m.in. św. Marek – mamy głosić Ewangelię wszelkiemu stworzeniu, co oznacza ekologię integralną, całościowe patrzenie na świat, nasz wspólny dom. Taka jest nasza misja!
Zebraliśmy się, aby wspólnie modlić się z nadzieją, że mocni doświadczeniem wspólnoty, w mocy Ducha Świętego, oświeceni Jego światłem i darem mądrości, będziemy odmieniali oblicze ziemi. Winniśmy też przekonywać innych, że zmiana jest możliwa, jeśli człowiek otworzy się na transcendencję, na Boga i z dzieła stworzenia odczyta ślady Stwórcy.
A one prowadzą w kierunku zapowiadanym w Apokalipsie św. Jana Apostoła: jako ludzie wiary spodziewamy się nowego nieba i nowej ziemi jako dopełnienia i ukoronowania dzieła stworzenia.
Bracia i Siostry! Jesteśmy w drodze do szabatu wieczności, do nowego Jeruzalem, do wspólnego domu w niebie. Nasz Pan Jezus Chrystus mówi nam: „Oto czynię wszystko nowe” (Ap 21,5). Dokona się to „mocą Bożego Ducha”!
Niech już dziś w nas i przez nas zmienia się oblicze ziemi, naszej wspólnej matki.
Niech w roku jubileuszowym – a jest to zawsze czas nadzwyczajnej łaski – zmienia się „mocą Bożego Ducha” winnica tutejszego Kościoła, archidiecezji łódzkiej, niech staje się – jak tego chce instrukcja O duszpasterskim nawróceniu… „wspólnotą parafii – placówek misyjnych – charakteryzujących się przyjęciem, życiem modlitwy i ciszą, która pokrzepia ducha, a także sprawowaniem sakramentu pojednania i wrażliwością na potrzeby ubogich” (30).
A pamiętając, że „Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest. Jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich, który [jest i działa] ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich” (Ef 4,4), niech ta winnica przynosi owoc, plon obfity! Amen.

28-03-2024

Fot. Henryk Przondziono /Foto Gość

Abp Galbas: Wszyscy jesteśmy namaszczeni

Metropolita katowicki przewodniczył Mszy Krzyżma w katowickiej katedrze.

24-03-2024

Fot. Bartłomiej Dobrzański /Foto Gość

Abp Galbas: za Chrystusem idziemy do dojrzałego i spójnego życia

W Niedzielę Palmową metropolita katowicki przewodniczył Mszy św. w katowickiej katedrze podczas Święta Młodych.

24-03-2024

Fot. Dominika Bem /Foto Gość

ks. Wojtal: Dlaczego Krzyż?

Kanclerz Kurii Metropolitalnej przewodniczył Mszy św. w kościele Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach.

24-03-2024

Fot. Bartłomiej Dobrzański /Foto Gość

Katowice: ulicami miasta przeszła Droga Krzyżowa

Tegoroczne nabożeństwo było wyjątkowe, po raz pierwszy bowiem miało charakter ekumeniczny.

22-03-2024

Radio eM

Abp Galbas: Diecezje nie grzeszą, diecezje nie popełniają przestępstw - grzeszą ludzie

W piątek 22 marca metropolita katowicki był gościem w "Rozmowie poranka" w Radiu eM.

22-03-2024

Fot. Dominika Bem /Foto Gość

Abp Skworc: Pośpiech nie musi być liczony w kilometrach, tylko w ofiarowanym czasie

Abp senior przewodniczył Mszy św. w kościele Matki Bożej Piekarskiej w Katowicach.

PIĄTEK,
29 marca 2024 roku
WIELKI PIĄTEK MĘKI PAŃSKIEJ
Kolor czerwony

Słowo na dzisiaj

J 18, 1 – 19, 42 | + – słowa Chrystusa E. – słowa Ewangelisty I. – słowa innych osób pojedynczych T. – słowa kilku osób lub tłumuPojmanie Jezusa E. Po wieczerzy Jezus wyszedł z uczniami swymi za potok Cedron....

ROCZNICA ŚMIERCI:
1984 † Paweł Królik
2006 † Stanisław Wrona
2014 † Alojzy Borkowski

ROCZNICA URODZIN:
1968 - ks. Damian KROSNY
1974 - ks. Marek WIDEŁ

UWAGA

W Wielki Piątek, 29 marca, Wydziały Kurii oraz Sąd Metropolitalny nie urzędują.

Materiały dla rodzin