1. Wielkanoc trwa. W dzisiejszej Ewangelii św. Marek syntetycznie opisuje spotkanie Zmartwychwstałego z Jedenastu, czyli z Apostołami. Otrzymują od Niego jednoznaczne polecenie: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony”.
Gdy słyszymy ten rozkaz, od razu uderzają zawarte w nim proporcje: Jedenastu i cały świat! Po ponad dwudziestu wiekach spełniania tego polecenia możemy stwierdzić, że rozkaz Jezusa został spełniony i jest spełniany nadal. Ewangelia, Dobra Nowina o Jezusie, jedynym Zbawicielu Człowieka, jest głoszona wszędzie, we wszystkich językach i narzeczach świata. Wszędzie udzielany jest sakrament chrztu świętego, wprowadzający kolejne pokolenia do wspólnoty Kościoła, która narodziła się w Wieczerniku w dzień wylania Ducha Świętego! Było ono wydarzeniem wyjątkowym, chociaż nie jednorazowym, jak nas o tym pouczają Dzieje Apostolskie i dzieje Kościoła. W Kościele bowiem nieustannie dokonuje się „napełnienie Duchem Świętym”, napełnianie Jego łaską (por. Dz 2,4).
Diakonie Piotrze!
Za chwilę w modlitwie konsekracyjnej będę wołał do Boga Ojca, abyś jako sługa Chrystusa został napełniony mocą Ducha Świętego, aby powtórzył się cud Pięćdziesiątnicy! Bo to Jego mocą sakramenty Kościoła osiągają swoją skuteczność, a przyjmujący sakrament kapłaństwa otrzymuje dar Ducha Świętego, aby w Jego mocy iść za Chrystusem i pełnić swoją misję – ciągle taką samą.
„Czego Duch dotyka, to Duch zmienia” – mawiali ojcowie Kościoła. Dziś dotyka ciebie Duch Święty, niech więc dokona się w Tobie ta ostateczna i radykalna zmiana: powinieneś być jako prezbiter człowiekiem Ducha Świętego, człowiekiem duchowym. Będziesz też nazywany duchownym, co powinno ci zawsze przypominać ładunek treści zawarty w tych słowach i ogrom łaski, którą przynosi Duch Święty!
Twoim zadaniem jest być głosicielem i świadkiem Ewangelii, masz wyrzucać złe duchy, masz na chorych nakładać ręce, aby odzyskali zdrowie. Ostatecznie, Piotrze, twoim powołaniem – mówi Pan – jest wzięcie na siebie losu Jezusa aż po „Wykonało się”.
Niech cała Twoja posługa dokonuje się w Duchu, w Jego obecności, pod Jego kierownictwem. Niech On sprawi, że przez Twoją działalność najpiękniejsze słowa, jakie kiedykolwiek usłyszał człowiek, słowa Dobrej Nowiny Jezusa, stają się i w tym wieku rzeczywistością. Są to słowa błogosławieństw, orędzie miłości i ostatecznie owoce Ducha: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie (Ga 5,22). Niech staną się one dzięki Tobie powszechniej dostępne, obdaruj nimi tych, do których zostaniesz posłany przez Twoich kościelnych przełożonych.
Chrystus nakazuje napełnionemu Duchem Świętym iść za sobą. Równocześnie każe iść do świata, aby głosić Ewangelię wszelkiemu stworzeniu (por. Mk 16,15). Wbrew pozorom nie są to dwie różne drogi czy dwa przeciwstawne kierunki. Kto autentycznie idzie za Chrystusem, ten równocześnie zbliża się do człowieka z orędziem miłości. A ono prowadzi do prawdy, nadaje życiu człowieka sens, buduje wspólnotę ludzkiej rodziny. Tylko dzięki temu orędziu cierpienie może stać się drogą zbawienia, a śmierć bramą życia wiecznego. Nasza zdominowana przez technikę cywilizacja, która przez trwającą pandemię spokorniała, pilnie potrzebuje sensu i nadziei, jakiejś transcendentnej perspektywy. Twoim zadaniem – jako zwiastuna Dobrej Nowiny – będzie udzielanie odpowiedzi na te i inne potrzeby, co nazywamy duszpasterstwem, docieraniem do człowieka, który aktualnie boleśnie doświadcza swoich ograniczeń, kruchości, przemijania.
2. Dzień święceń prezbiteratu można również nazwać dniem zaufania. Oto Chrystus żyjący w Kościele powierza Tobie przez moją posługę losy Dobrej Nowiny, losy zbawienia człowieka. Okazuj się godny zaufania Boga i eklezjalnej wspólnoty, tu obecnej i uczestniczącej w tym ważnym wydarzeniu dzięki transmisji internetowej, aby kiedyś o Tobie Kościół – żywa wspólnota braci i sióstr Jezusa – mógł powiedzieć: „Ten właśnie uczeń daje świadectwo… A wiemy, że świadectwo jego jest prawdziwe”.
Diakonie Piotrze – jesteś imiennikiem apostoła Piotra – to on w Liście do nas i przede wszystkim do Ciebie skierowanym poucza, w jakim stylu masz spełniać swoje zadanie i posłannictwo. Wróćmy do tych słów z pierwszego czytania, odnosząc je przede wszystkim do Ciebie!
Najmilsi! – mówi apostoł Piotr. – Przyobleczcie się w pokorę. Upokorzcie się pod mocną ręką Boga. Zaleca też, aby „wszystkie troski” „przerzucić” na Pana!
Diakonie, Twoje życie i posługiwanie nie będą wolne od duszpasterskich trosk i ciężarów. Nieraz będą one nie do uniesienia, dlatego korzystaj z tej podpowiedzi apostoła Piotra. Staraj się codziennie na koniec dnia wstępować do kaplicy po to właśnie, aby dokonać transferu trosk!
W następnym fragmencie Listu św. Piotr już nie tyle radzi, ile nakazuje. Bądź trzeźwy! I nie chodzi tu tylko o wolność od wszelkich uzależnień; chodzi tu o trzeźwy umysł – opierający się na fides et ratio, ukazujący Kościół jako „sakrament nadziei”. Musisz też czuwać, pamiętając, kogo masz za bezwzględnego przeciwnika.
Drogi Bracie!
Za chwilę w czasie liturgii święceń usłyszysz słowa: „Niech Bóg, który rozpoczął w Tobie dobre dzieło, sam go dokona”. Opisują one prawdę o działaniu Boga w nas. Uświadamiają, że wszystko jest Jego łaską. I tę prawdę potwierdza również św. Piotr, kiedy w cytowanym Liście wypowiada życzenia: „Bóg wszelkiej łaski, Ten, który Cię powołał, niech cię udoskonali, utwierdzi i umocni, ugruntuje”. Z radością się z nimi identyfikujemy! Amen.

+Wiktor Skworc
Arcybiskup Metropolita Katowicki

Katowice, 2020.04.25, w święto św. Marka, Ewangelisty