Duch Święty jest „kreatywny”, „ciekawy”, „jest autorem różnorodności, a zarazem jest Tym, który tworzy jedność Kościoła”. On „tworzy jedność Ciała Chrystusowego i również jedność życia konsekrowanego”. Za papieżem Franciszkiem powtarzam, że Duch Święty chce zachować trzy kolumny, trzy filary życia konsekrowanego. Są to: modlitwa, ubóstwo i cierpliwość.
Modlić się to powracać zawsze do pierwszego powołania, do spotkania z Panem, który zaprosił osobę konsekrowaną do pozostawienia wszystkiego – rodziny, kariery – aby być blisko Niego.
Modlitwa w życiu konsekrowanym jest powietrzem, które pozwala nam oddychać powołaniem, odnawiać je. Bez tego powietrza nie możemy być dobrymi osobami konsekrowanymi. Będziemy być może dobrymi ludźmi, chrześcijanami, katolikami, którzy pracują w tak wielu dziełach Kościoła, jednakże konsekrację trzeba nieustannie odnawiać na modlitwie.
2. Drugi filar życia konsekrowanego to ubóstwo. Św. Ignacy, założyciel jezuitów, nazywał ubóstwo matką, bo ubóstwo okazuje się płodne. Nazwał ubóstwo również murem, bo chroni ono przed światowością. Zachowując ubóstwo, uniknie się innych pokus, takich jak próżność i pycha, które sprawiają, że odchodzi się od konsekracji zakonnej do zakonnej światowości.
3. Trzeci filar życia zakonnego: cierpliwość. Po grecku: hypomone’(czyli cierpliwa wytrwałość – to o niej habilitację napisał prof. S. Pisarek). Cnota cierpliwości u osób zakonnych to zarówno małe gesty znoszenia się nawzajem, jak i prawdziwe poświęcenie się w powołaniu. Bez cierpliwości życie zakonne nie może się zachować, będzie połowiczne. Gdy brak cierpliwości, może dochodzić do wewnętrznych walk w zgromadzeniu. Bez cierpliwości zrozumiałe stają się dążenia do kariery. Ostatecznie to oznaka małej wiary, wszak nasze życiorysy są już Bogu znane do końca, już nic przez ludzkie działanie, wypływy, układy nie można zmienić.
Cierpliwość w życiu wspólnotowym – to także cierpliwość w obliczu cierpień świata.
Cierpliwość to także zachowanie spokoju w momencie braku powołań. Zakony czy prowincje, które takiej cierpliwości nie mają, decydują się dzisiaj na „duchową eutanazję” (ars bene moriendi). Definitywnie zamykają nowicjat, wyprzedają majątek i przygotowują się na dobrą śmierć. A może trzeba zachować wiarę starego Abrahama, któremu Pan Bóg pomimo podeszłego wieku obiecał liczne potomstwo (por. Franciszek do uczestników kongresu, 4.05.2018).
4. Nie możemy nie powiedzieć o czwartym filarze: o czystości – dziewictwie Bogu poświęconym, dla sprawy królestwa Bożego. Musimy na moment wrócić do dokumentu pt. Stanowisko KEP w sprawie wykorzystywania seksualnego osób małoletnich przez niektórych duchownych(19.11.2018).W p. 3 czytamy:„Budowanie bezpiecznego środowiska dla dzieci i młodzieży. Episkopat Polski od szeregu lat podejmuje działania, których celem jest wyeliminowanie tych przestępstw wśród duchownych. W ścisłej jedności z papieżami Benedyktem XVI i Franciszkiem zostały opracowane zasady reagowania na zło. Każdy sygnał o ewentualnych czynach przestępczych jest obejmowany dochodzeniem wstępnym, a w przypadku potwierdzenia ich prawdopodobieństwa informowana jest Stolica Apostolska i prokuratura. Prosimy osoby pokrzywdzone przez duchownych, aby zgłaszały doznaną krzywdę do przełożonych kościelnych oraz do odpowiednich organów państwowych…
Pragniemy, by wspólnoty kościelne były bezpiecznym miejscem dla dzieci i młodzieży, by ich bezpieczeństwo stało się priorytetem dla całego społeczeństwa”.
W każdej diecezji i w wielu prowincjach zakonnych został wyznaczony delegat, który jest odpowiednio przeszkolony przez działające od 2014 roku Centrum Ochrony Dziecka i jest upoważniony do przyjmowania zgłoszeń o wykorzystaniu seksualnym małoletnich przez osobę duchowną. Ma też pomóc ofierze wykorzystania w otrzymaniu wsparcia psychologicznego, prawnego i duszpasterskiego. W ten sposób chcemy pomagać pokrzywdzonym w podjęciu kroków potrzebnych do przezwyciężania skutków doznanej krzywdy.
Ponadto od pięciu lat koordynator ds. ochrony dzieci i młodzieży powołany przez Konferencję Episkopatu Polski organizuje liczne szkolenia dla duchowieństwa diecezjalnego i zakonnego, które powoli, ale skutecznie wpływają na zmianę postaw i świadomości. Przygotowujemy w diecezjach i w zakonach oraz zgromadzeniach zakonnych także system prewencji, który ma pomóc ochronić dzieci i młodzież przed potencjalnym wykorzystaniem seksualnym. Pragniemy, by wspólnoty kościelne były bezpiecznym miejscem dla dzieci i młodzieży, by ich bezpieczeństwo stało się priorytetem dla całego społeczeństwa. Muszę samokrytycznie powiedzieć, że w tym tekście zabrakło słowa podziękowania tym, którzy – nie bez trudności i przeszkód – są wierni złożonym przyrzeczeniom i ślubom. I dają świadectwo życia w pełni poświęconego sprawie Ewangelii. Dziś za to wierne świadectwo – Bóg zapłać wam – osobom życia konsekrowanego.
5. Gdy zestawimy łacińskie tytuły wielkich antyfonadwentowych ispojrzymy na ich pierwsze litery, to czytane od końca utworzą akrostych „Ero cras” – „Przyjdę jutro”. Każą na chwilę przystanąć i zastanowić się, czy jesteśmy gotowi przyjąć Dziecię narodzone w Betlejem?…
6. Sapientia. Mądrość. To słowo na dziś. Przypisujemy ją Bogu samemu. My zaś jesteśmy napełnieni darami Ducha Świętego, mamy działać w Jego mocy – jak Maryja – Służebnica Pańska i Służebnica Ducha Świętego.
